خوراکی . بهداشتی-درمانی . دانستی ها

اگرچه گواتر به عنوان شاخص کمبود ید در ایران از سال ۱۳۴۶ گزارش شد و حتی در مناطق کوچکی در جنوب تهران تهیه و توزیع نمک یددار صورت گرفت ولی عملا از سال  ۱۳۶۸ برنامه کشوری مبارزه با IDD تدوین شد و مسئولین و سیاست گذاران کشور،کمبود ید را به عنوان یک مشکل بهداشتی پذیرفتند تولید نمک یددار به عنوان راهکارهای موفق در حذف IDD مورد حمایت قرار گرفت. در همان سال اولین خط تولید نمک یددار به روش افشان توسط یکی از کارخانه‌های داخلی طراحی شد و حمایت وزارتخانه های صنایع معادن بازرگانی باعث شد که تولید نمک یددار به صورت جدی شروع گردد و برای کارخانه های تولید کننده نمک غیر یددار مجوز صادر نگردد. روش افشان به تدریج توسط کارخانه های تولیدکننده نمک به کار گرفته شد آموزش‌های همگانی از طریق رسانه‌های گروهی تولید فیلم و مواد آموزشی و به خصوص ادغام برنامه پیشگیری از IDD و PHC موجب افزایش نیاز شد که خود انگیزه ای موثر برای تبدیل کارخانه های نمک معمولی به نمک ید دار بود. با مطرح شدن برنامه یددار کردن نمک عمومی نمک  Universal Salt Iodization) USI) دستورالعمل مخصوص برای کل کشور تدوین و ابلاغ گردید و تولید و توزیعنمک یددار در سطح فروشگاه و مغازه ها ممنوع شد. در بررسی سال 1375 95% خانوارهای روستایی از نمک یددار استفاده می کردند. در حال حاضر ارزیابی و پایش نمک های یددار از نظر میزان ید و یکنواختی در سه سطح تولید، توزیع و خانوار و همچنین کلیه مراکز تولید و طبخ غذا به طور معمول انجام می شود.

منابع : مجموعه مقالات اولین همایش ملی نمک