نمکی خوب است که شفاف باشد، تلخ نباشد، گلو را نزند، سفید باشد، مواد آلاینده نداشته باشد، فسیل حیوانات داخلش نباشد و حیوانی در آن محیط کشته نشده باشد.
در کتب طب ایرانی، نمک‌های کوهستان به‌عنوان بهترین نمک و نمک دریا به عنوان بدترین نوع نمک معرفی می‌شوند البته در مورد نمک‌هایی که اکنون در جامعه باب شده باید بگویم که اینها نمک دریاچه هستند، دریاچه ارومیه یا قم که چندان ضرر شدیدی ندارند ولی بهتر است که از نمک بهتری استفاده شود.
لازم به ذکر است که نمک دریاچه به نمک یددار ارجحیت دارد و عارضه آن کمتر است اما به‌صورت کلی به‌خاطر املاحی که در آن است همچنین بخاطر مردن حیوانات در آن محیط و در نتیجه به نمک تبدیل شدنشان بهتر است از آن نمک‌ها استفاده نشود.
نمکی که از معادن استخراج می‌شود و سفید است و مواد زائد ندارد، بهترین نمک است؛ این مطالب طبق منابع مکتوب ما است؛ “مخزن الادویه” حکیم عقیلی خراسانی که یکی از قوی‌ترین حکمای طب ایرانی است و کتابهایش به عنوان رفرنس در دانشگاه‌ها بررسی می‌شود جز منابع متقن طب ایرانی محسوب می‌شود؛ در بخش ملح این کتاب در مورد نمک‌ها صحبت می‌کند که در این بخش آمده “ملح مصنوع من ماء بحر ” یعنی نمک استخراج شده از آب دریا بدترین نوع نمک است.
در ادامه مطلب مربوط به نمک در کتاب مخزن‌الادویه آمده است “نمکی که شفاف، سفید، خوشمزه که تلخ نباشد و مواد نداشته باشد و از گرد و خاک و مسائل مختلف به دور باشد” بهترین نمک است.
نمک هم عوارض دارد چون گرم و خشک است و چون مزاج قلب گرم و خشک است زیاده‌روی در مصرف آن می‌تواند برای قلب مضر باشد؛ نمک باید به اندازه و طبق مزاج هر فرد مصرف شود؛ افراد سرد و تر بیشتر میتوانند و افراد گرم‌مزاج هم در حد کم میتوانند از نک معدنی طبیعی استفاده کنند همچنین نمک برای غذاهای لزج که در بدن ایجاد رسوب می‌کنند به عنوان مصلح به کار می‌رود.
